Reactie n.a.v. het artikel “Gemeenten moeten VTT helpen” in de Tubantia van 18 januari 2020
In het artikel staat geschreven dat de Gemeente Enschede met extra geld over de brug komt om de wachtlijst bij VTT (Veilig Thuis Twente) te verkleinen. Heel fijn van de Gemeente Enschede en voor VTT maar wat als de wachtlijst weggewerkt is? Nu al worden wij dagelijks geconfronteerd met wachtlijsten binnen de jeugd- en ouderenzorg. Wegwerken van de VTT wachtlijst betekent meer druk op de al bestaande wachtlijsten. En wat betekent meer druk op de wachtlijsten voor de mensen die de hulp moeten ontvangen of bieden? Naast de al bestaande wachtlijsten en wachttijden in de zorg is er een groot ziekteverzuim onder de mensen die werken in de zorg.
Ook als er nog meer geld gaat naar VTT, de zorg in zijn geheel, zal het probleem niet weggenomen worden. Er zijn gewoonweg te weinig mensen beschikbaar die het werk kunnen uitvoeren.
Het is en blijft op deze manier een vicieuze cirkel waarbij het lijkt of deze cirkel niet doorbroken kan worden. Of kunnen wij als samenleving, als individu deze cirkel wel doorbreken? En op welke manier zou dan de cirkel doorbroken kunnen worden.
Zou het kunnen door:
Te beginnen bij de basis. Het welkom laten voelen van onze kinderen, hen een veilige en liefdevolle omgeving bieden. Zou het daarbij helpen dat ouders gefaciliteerd en ondersteund worden door de samenleving zodat zij tijdens het opgroeien van de kinderen geen zorgen hebben over inkomen en huisvesting. Dat zij hun kinderen kunnen opvoeden zonder telkens terecht te komen in een spagaat tussen werk en privé.
Als ouders vraagt dat van ons ook iets. Het vraagt om te willen onderzoeken wat voor ons waardevol is. Wat wij belangrijk vinden in ons leven. Te onderzoeken van het waarom iets belangrijk voor je is. Is dat van huis uit meegegeven, is het omdat je het zo geleerd hebt, is het om te voldoen aan de verwachtingen die jij denkt dat de ander, onze samenleving van je heeft of is iets belangrijk voor jou omdat jij hiervoor echt vanuit je hart kiest.
Durven wij als ouders op de rem te gaan staan. Durven wij er volledig te zijn voor onze kinderen ook als dat betekent dat je je zelf tijdelijk op de tweede of derde plaats moet zetten voor je carrière, je werk en je daaraan gerelateerd inkomen.
Zou het kunnen door:
Het onderwijssysteem op de kop te zetten. Niet meer onderwijzen vanuit resultaat en prestatie maar vanuit waarden, zingeving en kwaliteiten. Zodat elk kind weet en voelt dat hij of zij een belangrijke schakel is in de samenleving, voelt en weet hoe uniek en waardevol hij of zij is. Gelukkig zijn er al steeds meer scholen die hun lesprogramma hierop afgestemd hebben.
Zou het kunnen door:
Ervoor te zorgen dat de eerste basisbehoeften die wij als mens allemaal nodig hebben voldoende aanwezig te laten zijn. Dat er voldoende huisvesting beschikbaar is. Er warmte, water en elektra beschikbaar is. Dat het voor iedereen mogelijk is om over voldoende eten te beschikken. Eten wat zoveel mogelijk onbewerkt is en het liefst dicht uit de buurt wordt geproduceerd.
Een cirkel doorbreken die al lange tijd bestaat, die letterlijk in ons systeem is vastgezet vraagt lef, moed, vertrouwen in jezelf en de ander, het vermogen om te kunnen reflecteren en geduld. Vraagt van ons allemaal dat wij bij onszelf te rade gaan naar hoe wij daaraan kunnen bijdragen. Immers een verandering, hoe klein ook, start altijd bij jezelf en werkt als een steen in het water.
Een cirkel doorbreken vraagt om stil te staan, de moed te hebben om te onderzoeken van het waarom wij iets doen zoals wij het doen, te onderzoeken waarom iets is ontstaan. Vraagt misschien om tijdelijk plakken van pleisters maar vraagt zeker om naast het plakken van een pleister tegelijkertijd bezig te gaan met het daadwerkelijk oplossen van het probleem dat een pleister nodig heeft.
I
